Oto teraz czas
upragniony, oto teraz dzień zbawienia [1]
W
liturgii Środy Popielcowej usłyszeliśmy wezwanie św. Pawła: W imię Chrystusa
prosimy: pojednajcie się z Bogiem. Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień
zbawienia[2]. Zachęta, skierowana do nas przez Apostoła
Narodów, wyraźnie wskazuje kierunek i postawę, która zagwarantuje owocne przeżycie
Wielkiego Postu. Nasze pojednanie z Bogiem wyrazi się w przebaczeniu
i pojednaniu z naszymi braćmi i siostrami, które dopełni się w przystąpieniu do
sakramentalnej spowiedzi. Nie czekajmy z nią aż do Wielkiego Piątku. Nie bez znaczenia pozostają również nasze świadectwo
i pełnione przez nas czyny miłosierdzia, które, niczym ziarna dobra, w przyszłości
zaowocują – jak ufamy – w sercach i postawach osób z naszego środowiska.
Nawrócenie
to głęboki, duchowy proces, wejście na drogę do wnętrza naszych sumień i kroczenie
nią do źródła sakramentalnych łask, które udzielane są w Chrystusowym Kościele;
w Kościele, który w obecnych czasach wielu ludzi kwestionuje, dystansuje się wobec
niego, a nawet w jakimś sensie prześladuje poprzez obelgi, oszczerstwa i
szyderstwa kierowane pod adresem ludzi szczerze wierzących. Zachęcam, abyśmy,
podobnie jak św. Paweł Apostoł, poszukiwali w Kościele samego Chrystusa oraz
Jego darów, nie zaś ludzkich pomysłów, przedsięwzięć i akcji, które mają go
uczynić rzekomo bardziej „atrakcyjnym”. Za chwilę w Credo wyznamy wiarę
w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Tej wiary w Kościół i
pojednania z Kościołem, mistycznym Ciałem Chrystusa, coraz bardziej nam dziś potrzeba.
Wszyscy grzeszymy i w wielu przypadkach nie dorastamy do zaszczytnego miana
chrześcijan. Uczmy się przebaczać sobie nawzajem! Dążmy do jedności! Wkroczmy
na drogę nawrócenia i wołajmy wraz z Psalmistą: Stwórz, Boże, we mnie serce
czyste i odnów we mnie moc ducha[3].
Drodzy
Bracia i Siostry!
Wspomniany
przez nas św. Paweł, jak dobrze wiemy, również przeszedł drogę nawrócenia. Chrystus
zapytał go pod Damaszkiem: Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? I przedstawił
mu się, odpowiadając na jego pytanie: Kto Ty jesteś?[4]. Stworzył tym
samym okazję, prowokację niemal, aby Szaweł sam Go poszukał, odnalazł i poznał,
zamiast prześladować Jego wyznawców, czego oczekiwali od niego przełożeni i ówczesny
system polityczno-religijny. Spotkanie pod Damaszkiem zmieniło wszystko: Szaweł
stał się Pawłem, z prześladowcy i wroga stał się autentycznym świadkiem
Zmartwychwstałego Pana i gorliwym głosicielem Jego obecności w Kościele. Czując
się odpowiedzialnym za wierzących, pisał listy do poszczególnych wspólnot i
osób odpowiedzianych za lokalne gminy chrześcijańskie. Rozczytywał w nich znaki
czasu, starał się ukierunkować życie we wspólnotach, przestrzegał przed niebezpieczeństwami,
zachęcał do wytrwania w dobrem, a niekiedy upominał i wzywał do
nawrócenia. Mimo heroicznego wysiłku ewangelizacyjnego, Apostoł Narodów nie mógł
dotrzeć osobiście do wszystkich ówczesnych rejonów rodzącego się Kościoła. Dlatego
zachęcał nieustannie, aby każdy wyznawca, w sobie właściwy sposób,
uwzględniając własne dary i charyzmaty, włączał się w dzieło głoszenia Dobrej
Nowiny o zbawieniu.
Kontemplując tajemnicę Kościoła, św. Paweł bardzo
mocno podkreślał, że został on założony przez Chrystusa, stale w nim obecnego.
W ogniu ówczesnych dyskusji, w których przeciwstawiano sobie poszczególne
wspólnoty, Paweł stanowczo podkreślał, że w Kościele najważniejszy jest
Jezus, nie zaś ludzkie względy. Do Koryntian pisał: Myślę o tym, co każdy z
was mówi: «Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa».
Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w
imię Pawła zostaliście ochrzczeni?[5]. Przypominał
niezłomnie, iż powołaniem Kościoła jest życie w jedności i dążenie do niej:
Upominam was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście byli
zgodni, i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej
myśli[6].
Zachęta
św. Pawła nie straciła nic ze swojej aktualności. Współczesny świat wciąż pozostaje
zwaśniony, podzielony, dotknięty konfliktami i wojnami. Upragniona przez
Chrystusa jedność Jego wyznawców, jedność wszystkich ludzi jest możliwa do osiągnięcia.
Do tego jednak potrzebne jest radykalne nawrócenie każdego z nas, wszystkich, z którymi
się spotykamy, wszystkich, którzy kształtują nasze życie rodzinne, społeczne,
polityczne, religijne.
Wielki
Post to okazja do rewizji własnego życia, zachęta do przebaczenia i pojednania.
Oprócz dzisiejszej liturgii, w czytaniach mszalnych wiele razy będziemy słyszeć
wezwanie do walki z grzechem i pokusami szatana. Za tydzień zostaniemy wyprowadzeni
na Górę Przemienienia, aby tam, w ciszy i samotności, poczuć Bożą obecność i
bliskość. W III Niedzielę Wielkiego Postu zostaniemy wraz z Samarytanką zaproszeni
do prawdziwego źródła gwarantującego życie wieczne, którym jest Chrystus, Jego
Ewangelia i Jego Kościół. W kolejnym tygodniu zostanie uwypuklona nadzieja,
że praca nad sobą pomoże nam odzyskać wzrok prawdziwej wiary. To zaś doprowadzi
nas do zmartwychwstania, którego przykładem i przedsmakiem jest wskrzeszenie
Łazarza, o którym usłyszymy w liturgii V Niedzieli Wielkiego Postu. Ważnym
wydarzeniem poprzedzającym Święte Triduum Paschalne będzie opis Męki Pańskiej, rozważany
w Niedzielę Palmową. Być może owa przejmująca relacja pozwoli nam dostrzec, że
my też ranimy Jezusa w Jego Kościele, że odrzucamy Go przez naszą oziębłość
i lenistwo. Korzystajmy zatem chętnie z nabożeństw pasyjnych: Drogi Krzyżowej,
Gorzkich Żali, Godzinek o Męce Pańskiej, rekolekcji parafialnych. Dzięki nim
przypomnimy sobie, ile Jezus musiał wycierpieć dla naszego zbawienia.
Drodzy
Bracia i Siostry!
Każdy
okres roku liturgicznego uczy nas przeżywania tajemnicy żywego Kościoła. Dzięki doświadczeniu Bożego Miłosierdzia,
ofiarowanego nam w sakramencie pokuty, dzięki pełnionym przez nas czynom
miłosierdzia co do duszy i ciała, dzięki chętnemu przebaczaniu naszym bliźnim,
możemy radować się naszą wiarą i obecnością w Chrystusowym Kościele.
Zechciejmy, dzięki nawróceniu, podobnie jak św. Paweł Apostoł, z apostolskim
zapałem zaangażować się w szerzenie Królestwa Bożego na ziemi. Nie bójmy się
świadczyć o miłości do Kościoła i do zbawiającego w nim Jezusa!
Szczególnym
wydarzeniem towarzyszącym radości paschalnej będzie Spotkanie Młodych
Archidiecezji Przemyskiej, które odbędzie się w Sanoku w dniach 14-16 kwietnia
2023 r. Ufam, że Sanok okaże się równie gościnny, jak inne miasta w poprzednich
latach. Młodzież zapraszam do głębokiego i owocnego przeżycia tego wydarzenia
wiary oraz współtworzenia żywej, radosnej wspólnoty Kościoła. Zachęćmy młodzież
do udziału w tym spotkaniu. Niech ono pomoże im zrozumieć, że są Kościołem,
a przynależność do tej wspólnoty jest radością i zaszczytem. Oby to spotkanie stało
się zasiewem dobra, które jego uczestnicy zaniosą do swoich rodzin, szkół i parafii.
Tajemnicę
Bożego Miłosierdzia, objawianą w Chrystusowym Kościele, będziemy mogli lepiej
pojąć i głębiej przeżyć dzięki planowanej peregrynacji obrazu Najświętszego
Serca Pana Jezusa. To właśnie z tego miłującego Serca, przebitego włócznią,
wypłynęły krew i woda, dając początek sakramentom Kościoła. To ważne
wydarzenie duszpasterskie, które w poszczególnych parafiach będzie poprzedzone
rekolekcjami lub misjami świętymi, niech zachęci nas do odnowienia wiary w
naszych rodzinach.
W
bieżącym roku duszpasterskim, w naszej Archidiecezji, szczególnym patronem i wzorem
do naśladowania jest św. Andrzej Bobola, kapłan i męczennik. Jego pragnienie
zjednoczenia wyznawców Chrystusa, gorliwa ewangelizacja i wzywanie do
nawrócenia są niezmiennie aktualne, także w naszych czasach. Zachęcam do odwiedzania Sanktuarium św. Andrzeja
Boboli w Strachocinie, które niech będzie dla nas wszystkich miejscem spotkań,
refleksji i inspiracji w rozważaniach o Chrystusowym Kościele.
W
panoramę tegorocznych wydarzeń duszpasterskich w Archidiecezji Przemyskiej w wyjątkowy
sposób wpisuje się uroczystość beatyfikacji Czcigodnych Sług Bożych Józefa i
Wiktorii Ulmów z Dziećmi. Będzie ona miała miejsce 10 września 2023 r. w Markowej.
Do chwały ołtarzy zostanie wyniesiona cała rodzina: małżonkowie Józef i Wiktoria
oraz ich siedmioro Dzieci, w tym jedno będące pod sercem matki. Patrząc na nich,
po raz kolejny uświadamiamy sobie, iż we wspólnotę Kościoła jesteśmy wszczepiani
poprzez rodzinę. W ramach przygotowania do dobrego przeżycia tej niezwykłej
beatyfikacji, postarajmy się poznać lepiej tę Rodzinę, która nie zawahała się otworzyć
drzwi swoich serc i swojego domu dla ludzi będących w potrzebie. Trudno nie odnieść
do nich słów Chrystusa: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich
najmniejszych, Mniecie uczynili[7].
Jesteśmy przekonani, że to głęboka wiara doprowadziła Józefa i Wiktorię do
głęboko chrześcijańskiej postawy „Samarytan z Markowej”.
Do
udziału w uroczystości beatyfikacyjnej zapraszam wszystkich diecezjan, rodziny,
kapłanów, osoby życia konsekrowanego, członków zrzeszeń religijnych, a w
szczególności dzieci i młodzież. W ramach dziękczynienia za to wydarzenie, relikwie
nowych Błogosławionych będą obecne w każdej parafii Archidiecezji, towarzysząc wizerunkowi
Najświętszego Serca Pana Jezusa. Wzorem Rodziny Ulmów bądźmy otwarci na
potrzebujących pomocy duchowej lub materialnej. Pamiętajmy o ofiarach wojny na
Ukrainie oraz o dotkniętych trzęsieniem ziemi w Turcji i Syrii. Niech okazywana
im pomoc będzie swoistego rodzaju jałmużną wielkopostną.
Oto
teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia! Przed nami wyjątkowy i ważny czas. Kontemplując
wielkie dzieła zbawcze, przeżywajmy go wraz z Maryją, Matką Bolesną, pełną
wiary, nadziei i miłości.
✠
Adam Szal
Arcybiskup Metropolita Przemyski